Rootsville

be-MINE Blues Festival - 5de editie Mijn site CC Muze Zolder (12-06-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: be-MINE Blues © Rootsville 2022

Mede door de voorbije Corona pandemie en de stoelendans van sommige festivals zou een blues liefhebber zo nog zijn bioritme ontregeld kunnen worden, erger nog dan bij de omschakeling van winter- naar zomeruur. Gelukkig begint alles nu weer stilaan in z'n plooi te vallen en zo ook bij de organisatie van "be-MINE Blues". Dank zij de inventiviteit van de kompels van "be-MINE" kregen we zelfs een nieuw gegeven tijdens het clubseizoen met hun "Sunday Evening Blues". Een zondagavond met de selectie van wat we hier in België kunnen aanbieden op het gebied van het blues landschap. Met telkens weer een 'Sold Out' aan de deur kan je makkelijk spreken van een schot in de roos en zouden we zowaar al vooruit durven blikken naar wat "be-MINE Blues" voor seizoen 2022-2023 in petto zal hebben. Nu ligt uiteraard de focus op de 5de verjaardag van hun 'be-MINE Blues' festival.

Nog een verandering voor "be-MINE Blues" is dat ze de locatie voor hun jaarlijks festival hebben moeten herschikken. Met de contacten door hun clubconcerten hier in het prachtige "Muzecafé" was dan de link naar de prachtig gerestaureerde mijn-site van Zolder dan al vlug gelegd. "be-MINE Blues" is vanaf de eerste editie van hun festival op 12 juni 2016 al meteen een voltreffer gebleken. Een editie waar we toen trouwens met "Rootsville" ook aandacht aan kwamen te besteden (festival verslag 2016).

Die nieuwe locatie was meteen een eyecatcher van formaat en bleek een schoolvoorbeeld van hoe, een festival voor iedereen aangenaam kan worden gemaakt. Een whiskybar en en een gezellig 'be-Mine blues café, getekend Ilse, waar tijdens de change-overs Remko Van Damme aka Black Label de muziek liefhebbers op echte blues zou trakteren. Prachtig eet- en bierstandjes, een mooie wine & cocktailbar met aangenaam terras.

Een podium om u tegen te zeggen, en eentje waar de klank primeert en waarmee zelfs, dit volgens ingewijden, een muzikant als Van Morrison mee tevreden zou zijn geweest. Een uitgebreide drankenkaart met lekkere bieren geserveerd in een echt glas. Een enorme banner waarbij iedere sponsor nog eens extra in de spotlights wordt gezet. Een zeer vriendelijke en behulpzame crew dit alles onder een stralende zon, kosten nog moeite werden gespaard, kortom een rapport met als eindschore eentje met grote onderscheiding en zo voelde iedere bezoeker zich al meteen vanaf minute one thuis. Zelfs aan de zonnebaders was gedacht met talrijke ligstoelen, om zowaar een delirium van te krijgen. Ook 'Guttlin' van Karel Phlix stond er met een stand waarop enkele beauties werden tentoongesteld net als bij leder bewerker Ronald Brussers.

De speling van het lot maakt dat nu 6 jaar later het festival exact op de zelfde datum plaatsvindt of moeten we de schuld daarvoor gaan zoeken bij 'Anno Domini' dat dan weer gelinkt wordt met diene pee van Nazareth die helaas op zijn levenswandel dan weer 'Pontius Pilatus' tegenkwam. Feit is dat alles een reden heeft en dus ook zo het doel van dit festival. Een festival dat zich vanaf het eerste moment als doel stelde om de Belgische, en zelfs in de beginne, lokale bands in de spotlights te plaatsen. De selectie voor de editie van 2022 moeten we zo gaan zoeken bij hun "Sunday Evening Blues".

Het merendeel van de bands hebben de blues adepten onder ons al meerdere malen kunnen zien maar toch brachten die maandelijkse zondagavond afspraken enkele verrassingen met zich mee. Zo was de hoogstaande tribute aan 'Tom Waits' door 'Big Joe & Phantom 309' van uitzonderlijke kwaliteit en moeten we die helaas nu missen op de affiche, maar zij waren er ook al bij op de geboorte van "be-MINE Blues" in 2016. Een andere 'bullseye' was er op de afsluitende editie van 2021-2022 met 'Fred Klee & Southern Rumble' op 17 april. Diegene die dat feestje hebben moeten missen krijgen vandaag dan weer een second change.

Wie ook weer present tekent is het zomers biertje 'Rodenbach', helaas zonder geirnaut, maar toch maakt dit, op deze terug zonnige dag, het gemis van Vaderdag op de tweede zondag van juni een beetje goed. Als 'MC' kregen we de jongste broer van Herman, Joris aka Georgio die dan maar meteen de aankondiging deed het Nederlands, Duits, Frans, Engels en zelfs Italiaans waardoor zijn background als steward wel naar voren kwam. 'Seat Belts Please' is dan weer een popcorn oldie van Chuck Bernard ;-)

De aftrap voor deze '5de editie' editie wordt vandaag gegeven door "Rock On Wood". Deze band is een samenwerking tussen de rock- en bluesstem van Peter Bilterest en gitarist Jan Haesevoets aka "Hasjke" en dus als local te definiëren. Een groep die nu eens nog niet aantrad op de zondagavond in het 'Muzecafé' maar dus wel deze 5de editie mag openen. Aan hun zijde krijgen we nog Kris Jans op keys en een ritme secie die bestaat uit drummer Dino Verrienti en bassist Steven Reekmans.

Van deze 'Rock on Wood' kregen we meteen een cocktail van 'CCR' geserveerd met nummers als 'Fortunate Son' en 'Green river' en zo was deze 5de editie van "be-Mine Blues" meteen onder het juiste gesternte van start gegaan. Afwisselend lekker in het oor liggende covers zoals 'Walking By Myself' van Jimmy Rogers uit 1956, alhoewel deze 'Rock on Wood' eerder bij Gary Moore waren gaan luisteren. Echte rock ook met "Here I Go Again' van 'Whitesnake', Southern rock dan met Lynyrd Skynyrd hun 'Sweet Home Alabama' en zelfs "Hotel California' van de 'Eagles' durfden ze aan. Meer schwung kregen wz ook met 'Status Quo' hun Whatever You Want' en dus verdienden ze meteen ook maar een bisser en dat werd dan 'You Give Love A Bad Name' van Bon Jovi.

Voor een eerste interludium van Rekmo Van Damme aka 'Black Label' moesten we dus naar het prachtig aangeklede "be-MINE Blues Café" waar hij in het gezelschap van zijn dobro iedereen kwam te entertainen met straight blues zoals we die kennen van iconische namen als Robert Johnson. Een rustige aanpak naar de volgende band toe.

Met de tweede band van deze zondag bevinden we ons al meteen bij de top van de Belgische blues. Steven Troch zou zondag op "Goezot" hebben aangetreden ware het niet dat hij het afscheid van zijn goede vriend en compadre "Tiny Legs Tim" niet kon en mocht missen. Deze "Steven Troch Band" hebben ook nog maar pas de "European Blues Challenge" in het Zweedse Malmö achter de kiezen en kunnen zich nu eindelijk gaan toespitsen op de tour rond hun nieuwe album "Nowhere Left To Go". Een album dat sinds april te verkrijgen is en dus zeker en vast ook hier op "be-MINE Blues".

Naast smoelschuiver Steven Troch bestaat de band verder ook nog uit guitar slinger Matti De Rijcke AKA Matt T Mahoney en een ritme sectie die bestaat uit de immer vriendelijke bassist Liesbeth Sprangers en drumbeest Dennis de Gier. Ze brengen ons een mix van swingende blues en roots met ook met een knipoog naar de rhythm 'n blues.

Het instrumentale 'Call of Cornholio' uit hun recente album 'Nowhere Left To Go' zet de blues liefhebbers meteen op scherp. Van een binnenkomer gesproken. Ook 'So Much To do (and so little time)' kan je op deze prachtplaat terugvinden. 'Bad Taste' is een beetje een biografie naar Woody Allen toe en wordt gevoed door wat Rumba ritme waarna we op 'Loose Your Head' een duel krijgen tussen de sixstring van Matt T Mahoney en de bluesharp van Steven Troch.

Het vrolijke 'Long Long Beard' kan de dan klasseren onder de noemer van Hillbilly Blues. Op 'Waitin' krijgen we boven het mooie weer nog als toetje wat exotische reggea vibes er bovenop. Een geoliede machine deze 'Steven Troch Band' en als afsluiter was er nog Mister Jones uit het in 2018 uitgebrachte 'Rymes For Mellow Minds' en zo was ook het liedje van Steven Troch hier op 'be-MINE Blues' uitgezongen, maar 'That's Life' zeker.

Op de laatste editie van een succesvolle "Duvelblues" hadden "David Ronaldo & The Dice" de eer om het festival met glans te openen. Vandaag als derde aan de beurt en ook zij zitten sinds een paar jaar in een positieve flow. In die mate zelfs dat ze na "Citizen of the World" (2019) en "Shoot The With Word" (2021) al naarstig aan het werk zijn om tussen de vele concerten tijd te vinden om de studio in te trekken voor de opnamen van alweer hun derde album.

Just on time terug van een meer dan verdiende vakantie staan ze hier dus terug fris en monter op het podium. Deze band bestaat naast David Ronaldo (zang en gitaar), ook nog uit Marco Epis (drums), Tim Van Passel (bas), Charly Verbinnen (gitaar) en Dirk Lekenne (gitaar, side & Pedal steel). Op 8 augustus 2021 luisterden ze met heel veel bijval de "Sunday Evening Blues" op.

'Free' is de opener waardoor hun fans het hoofd synkronisch draaien richting podium en een stapje voorwaarts komen te zetten. Dat deze "be-MINE Blues" op een zondag doorgaat daar heeft David Ronaldo het antwoord wel op...'God Doesn't Care'. Stevige Southern Rock zijn de ingrediënten van 'David Ronaldo & The Dice' al krijgen we met 'Gunslinger' wel ook een intiem moment. Een nummer opgedragen aan David' vader en dan nog op Vaderdag zelve.

Aan wie we ook ons diepste respect komen te betuigen is die andere guitarslinger, Dirk Lekenne. Dirk verloor op donderdag zijn vader maar toch is er de beroepsernst om hier vandaag zijn taak te te vervullen. RESPECT! Via 'Midnight Sun' komen we zo terecht bij een nummer dat de dagdagelijkse realiteit komt weer te geven onder de titel 'Refugee Blues'. Nog een stukje onvervalste boogie met 'Substance Boogie' waarbij David met zijn 'Tele' en bijpassende Stetson me aan SRV deed denken. Ook David Ronaldo heeft voor deze editie een verrassing in petto door het brengen van een volledig nieuw nummer en deze 'One Way Out' zal meer dan waarschijnlijk prijken op het nieuwe nog uit te geven album. Met 'Whipping Post' zit zo ook hun prestatie er hierop voor vandaag.

Na de rockende show van David Ronaldo slaan ze hier op 'be-MINE Blues' de bladzijde volledig om en zeilen we zo nu richting Chicago blues en soul. Ook deze "The Dibs" konden in de zonnige zomer van juii 2021 zich verzekeren van een plaatsje op het podium van het 'Muzecafé'. Van pittige soul over blues en rhythm 'n blues kan je jezelf trakteren op enkele danspasje.

Naast de inbreng van soul shouter Peter Jacobs bestaan deze "The Dibs" ook nog uit de Gomez broertjes Franky op drums en Mo op gitaar. Verder ook nog gitarist Stanley Patty en bassist Bert 'Bird' Stevens. Dit jaar stonden ze ook reeds op de affiche van de 'Easter Blues Night' en op het podium van de iconische 'Blauwe Kater' te Leuven zo zijn we klaar voor de soul van deze Belgisch-Nederlands alliantie die hier vorig jaar op 11 juli bij 'be-MINE' reeds te gast waren.

Je hoeft in het geheel geen Nostradamus te noemen om te kunnen voorspellen dat bij het optreden van deze 'The Dibs' de dansliefhebbers nu vooraan het podium komen postvatten. Meteen al bij aanvang van 'Blind Love' wordt stilzitten hier uit ten boze. Wanneer James Carr's 'Pooring Water On A Drawning Man' uit 1966 uit de boxen galmt staan alle soul liefhebbers meteen op de eerste rij. Dit nummer komt mede door deze 'The Dibs' een nieuw leven te leiden doordat dit als single de voorbode is van hun, nog uit te komen, debuutalbum.

Deze ol'school soul wordt extra kleur gegeven door de gitaristen Stanley Patty en Mo Gomez alsof Steve Cropper in levende lijve op het podium staat. Mooi en een staaltje van hoogstaande 'Deep Soul' is de original 'Anything', voor de echte liefhebbers remember Toussaint McCall en zijn 'Nothing Takes The Place Of You' uit 1967. Deze 'Anything' zorgt zo ook meteen voor een kiekebisj moment. Ook met 'Feel So Bad' van Chuck Willis blijven we in de soulvolle sixties. They saw, came and conquered deze 'be-MINE Blues' once more.

Yep, en zo zijn we toe gekomen aan de revelatie van de eerste "Sunday Evening Blues" editie, "Fred Klee & Southern Rumble". De levenswandel van frontman Fred Klee is, voor diegene die hem kennen, op zijn minst kleurrijk te noemen. Als patron van het wel gekende 'The Bordeline' heeft ook voor hem de blues en aanverwanten geen geheimen meer in petto. In deze "Southern Rumble" vinden we aan Fred's zijde Jan Ieven (bas), Patrick Cuyvers (keys), Arnout Hellofs (drums) en als gitarist Luc Janssens aka Luke Alexander.

Alsof we zo meteen richting New Orleans worden getransformeerd. En zoals Fred Klee er bij vertelde laat hij zich begeleiden door niets dan rockstars op het podium. Meteen dus richting 'French Quarter' met 'Midnight is waiting'. Mooi om horen is dat de zang niet enkel van Fred komt maar ook Arnout en Patrick doen met regelmaat hun duit in het zakje waardoor het ook voor niet New Orleans fans nooit gaat vervelen. Verschillende stemmen maar ook verschillende stijlen en zo is er het intiem gebrachte "A Full Moon And You' rechtstreeks uit het leven gegrepen van Fred Klee.

Ook met 'Up On Cripple Creek' van de legendarische 'The Band' reizen we doorheen onze muziek legacy, net als bij C,S,N & Y hun 'Love The One You're With' dat destijds werd geschreven door Stephen Stills. Richting New Orleans kom je ook Texas tegen en op 'She and The Sea' worden we zelfs getrakteerd op de mooie accordeon klanken van Patrick Cuyvers. Ook Fred Klee had een verrassing in petto voor 'be-MINE Blues' in de persoon van Igor Maseroli en zijn onafscheidelijke saxofoon. Dat instrument bracht meteen ook nog dat extraatje en zo bliezen ze ons figuurlijk weg met Al Green's 'Take Me To The River' en een opmerkelijke inbreng van Luc Janssens. Terug richting de 'Big Easy' met de original 'Down at Rampart'. Gedaan? geen sprake van, niet zonder dat fantastische "Good Day For The Blues' van Malford Milligan en zijn wereldband van toen, Storyville. Een tip misschien voor 2023 met de real thing.

Zo zijn we al stilaan toe aan de afsluiter van deze 5de editie van "be-MINE Blues" en dan wel met één van onze hedendaagse bekendste bluesrock formatie, "The Bluesbones". Het vorige weekend stonden ze nog op het vernieuwde 'Blues Peer'. Voor wie ze nog niet mocht kennen, 'The Bluesbones' dat zijn Nico De Cock (zang), Stef Paglia (gitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums) en vieren dit jaar hun 10-jarig jubileum.

Meteen kwamen de resterende festivalgangers met z'n allen richting podium. Een merkwaardig gegeven was dat we met z'n allen nog fris en monter waren ondanks de vele aanvoer van 'Rodenbach'. Deze 'Bluesbones' begonnen eraan met hun 'Witchdoctor' en meteen zag je ook dat de aanhang ondanks het nachtuur nog tamelijk groot was. Met 'Find Me A Woman' weten we dat Nico reeds een tof madammeke heeft en dus is zelfs 'She Got The Devil In Her' niet om dadalijk e geloven.

Naast Nico als vocaal uithangbord zijn er ook Hammond speler Edwin Risbourg en gitarist Stef Paglia die hun steentje meer dan bijdragen. In die mate zelfs dat beiden complementair zijn. Met 'Psycho Mind' probeert Nico ons te doen geloven dat er iets mis is, maar niets is minder waar hoor. Wanneer deze 'Bluesbones' komen aandraven met 'Devil's Bride' weten de die hard fans van deze band dat het einde nadert en zo helaas ook het einde van deze 5de editie van 'be-MINE Blues'.

De vraag om een bisnummer was overduidelijk en dus konden ze niet anders dan terugkomen. De enige en echte bisser van de avond en wat werd 'Whiskey Drinkin' Woman' en zo weten we meteen wat Nico's vrouwtje als tijdverdrijf heeft wanneer ze op tour zijn :-). The End was een nummer dat ze in het begin van de set speelden maar betekent helaas ook het daadwerkelijke einde van deze editie.

Violà en zo kunnen we weer terug de nacht in na deze geslaagde "be-MINE Blues". Met dank aan Herman, Pacal, Maarten, Luc, de ganse crew en een stralende zon voor een mooie Vaderdag. Ons wenslijstje is dan ook reeds doorgegeven ;-)

hoe Delirium wat Delirium...